ΠΑΜΦΙΛΑ: ΟΙ ΚΑΦΕΝΕΔΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Καφενείο "Ο Παράδεισος", στα αριστερά ο Παναγιώτης Νικολού (Μαλλίκος)

Ο Παύλος Αιβαλιώτης του Γεωργίου αναφέρει για τους «καφενέδες» του χωριού:
« Χωριό χωρίς καφενέδες είναι αδύνατον να υπάρξει. Έτσι και σήμερα στα Πάμφιλα εξακολουθούν οι κάτοικοι του χωριού να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους στα καφενεία. Πρωί και απόγευμα πίνοντας τον καφέ τους και το βράδυ πίνοντας ούζο. Συνήθως οι πελάτες των καφενέδων είναι μεσαίας ή μεγάλης ηλικίας καθώς η νεολαία του χωριού προτιμά να διασκεδάζει στη Μυτιλήνη λόγω της κοντινής απόστασης. Γυναίκες στα καφενεία είναι σπάνιο να δει κανείς.

Καφενείο Δημητρίου Γιαρλού

Σήμερα στο χωριό λειτουργούν πέντε καφενέδες. Δύο στον Ατίγανο, του Χρήστου Ασημίνου και του Δημήτριου Γιαρλού. Το καφενείο του Ασημίνου κάνει την πιο πολύ δουλειά στο χωριό. Στην πλατεία του χωριού είναι το καφενείο της εκκλησίας που συγκεντρώνει κυρίως τους πιο εύπορους κατοίκους του χωριού. Δίπλα υπάρχει το καφενείο του Αναστασιά από την Θερμή ο οποίος τα βράδια λειτουργεί και σαν ταβέρνα με καλούς μεζέδες. Τέλος υπάρχει και ο καφενές του Κώστα Ράπτη στον Κατουρλά- μαχαλά.

Το πρωί στους καφενέδες καταφθάνουν οι κτηνοτρόφοι και αυτοί που μαζεύουν τις ελιές για να πιούνε τον καφέ τους. Εκεί με την πρώτη καλημέρα αρχίζει το κουτσομπολιό του χωριού. Ποιος χώρισε, ποιος έχει πολλά χρήματα, ποια είναι τα παράνομα ζευγάρια. Εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι πως τα δυσάρεστα γεγονότα τα διαδίδουν αμέσως με χαρά ενώ τα ευχάριστα μπορεί να μην μαθευτούν ποτέ. Εκτός από τα κουτσομπολιά αγαπημένα θέματα είναι τα αθλητικά και τα πολιτικά, αν και τώρα με την σύγχυση τους έχουν πάψει να έχουν την παλιότερη ένταση τους. Το μόνο θετικό είναι ότι ο διαχωρισμός πρασίνων , μπλε και κόκκινων έπαψε να υπάρχει. Ακόμη τα περισσότερα ψέματα λέγονται ανάμεσα στους ερασιτέχνες ψαράδες και κυνηγούς.

με την ποδιά στα αριστερά ο καφετζής Γιάννης Ασημίνος

Το βράδυ είναι η ώρα του ούζου. Παρέες τριών και τεσσάρων ατόμων πίνουν το πενηντάρι ή κατοστάρι ούζο μαζί με τον μεζέ. Πολλές φορές ο ένας κερνάει τον άλλον. Όμως όλα τα κεράσματα δεν είναι τα ίδια , άλλος κερνάει για εκτίμηση, άλλος από υποχρέωση και άλλος από συμφέρον. Ειδικά αν ο πελάτης είναι ξένος τότε πολλοί συναγωνίζονται ποιος θα τον κεράσει για να φανεί στα μάτια του ξένου ότι αυτός είναι ο καλύτερος.

Την τιμητική τους τα καφενεία την έχουν τις μέρες που γίνονται τα πανηγύρια. Όλο το χωριό άντρες , γυναίκες , νεολαία και παιδιά , πίνουν και χορεύουν μέχρι νωρίς το πρωί. Επίσης ξεχωριστές μέρες είναι οι μέρες που πλησιάζει η πρωτοχρονιά. Τότε οι κάτοικοι παίζουν χαρτιά στους καφενέδες. Όταν τελειώσει το παιχνίδι τότε δίνουν ο καθένας ένα ποσό στον καφετζή. Όταν αλλάζει ο χρόνος ανταλλάσσουν ευχές ενώ ο καφετζής τους κερνάει για καλή χρονιά.
Είναι ευχάριστο να λειτουργούν καφενεία στα χωριά για τι είναι αυτά που δίνουν πνοή και ζωή στο χωριό».